ROMA – Otomobil pazarı yavaşlıyor (Mart'ta %-3,7). Bunu, fiyatlardaki artışa ve elektrikli otomobillerde patlama olmamasına rağmen 15 ay süren sürekli ilerlemenin ardından yapıyor. Ancak İtalya'yı gerçek bir örnek haline getiren de tam da bu son husus, açıklanan ve henüz yürürlüğe girmeyen teşviklerle birlikte (Mayıs ayına kadar beklememiz gerekecek).
İtalya'daki yabancı imalatçıların birliği olan Unrae, artık düzenli olarak aynı düğmeye basıyor. Yani, “Ülkemizi diğer Avrupa Büyük Pazarlarına göre geride tutan teşvik politikasındaki güçlü gecikme”. Sadece değil. Önceki ikramiye turunda, hibrit otomobiller için tasarlananlar ve her halükarda yanmalı motorlara sahip olanlar birkaç ay içinde tükenirken, elektrikli olanlara yönelik teşvikler hemen hemen hiç değişmedi. Bu önlemin bir numaralı amacının, otomobillerden kaynaklanan CO2 emisyonlarını önümüzdeki on yıl içinde tamamen ortadan kaldıracak noktaya kadar azaltmak olduğu açıkça akılda tutularak, üzerinde düşünmeye yol açması gereken bir sonuç.
Şimdi önerilen plan, açıklanan rakamların daha yüksek olması dışında (elektrikli araç alımı için 13 bin avronun üzerine çıkıyor) şimdiye kadar benimsenen plandan pek farklı değil. Böyle bir “indirim” elde etmek için gereken koşullar genellikle bugün elektrik masrafını karşılayabilenlere ait olmasa bile, bu küçük bir şey değildir.
Ama bu yönü bir kenara bırakalım. Geriye, bütün bu “teşvik sistemi”, tabiri caizse, yılın başında açıklanan ve mayıs ayında yürürlüğe girecek olan kalıyor. Yani soruların en banal olanı kendiliğinden geliyor. Yani bu dönemde birisi elektrikli araba almayı düşünse teşviklerin gelmesini mi beklerdi yoksa yine de alır mıydı?
Cevap hayır, inşaatçıların devlet ikramiyelerini beklerken uygulamak zorunda kaldıkları ağır indirimlere rağmen “almazdı”.
Kanıt? Bir kez daha rakamlara yansıdı: İtalya'da elektrikli araç satışları ilk çeyrekte yüzde 19,2 düştü ve payı yüzde 2,9 ile Avrupa'nın en düşük seviyesine geriledi.
İtalya'daki yabancı imalatçıların birliği olan Unrae, artık düzenli olarak aynı düğmeye basıyor. Yani, “Ülkemizi diğer Avrupa Büyük Pazarlarına göre geride tutan teşvik politikasındaki güçlü gecikme”. Sadece değil. Önceki ikramiye turunda, hibrit otomobiller için tasarlananlar ve her halükarda yanmalı motorlara sahip olanlar birkaç ay içinde tükenirken, elektrikli olanlara yönelik teşvikler hemen hemen hiç değişmedi. Bu önlemin bir numaralı amacının, otomobillerden kaynaklanan CO2 emisyonlarını önümüzdeki on yıl içinde tamamen ortadan kaldıracak noktaya kadar azaltmak olduğu açıkça akılda tutularak, üzerinde düşünmeye yol açması gereken bir sonuç.
Şimdi önerilen plan, açıklanan rakamların daha yüksek olması dışında (elektrikli araç alımı için 13 bin avronun üzerine çıkıyor) şimdiye kadar benimsenen plandan pek farklı değil. Böyle bir “indirim” elde etmek için gereken koşullar genellikle bugün elektrik masrafını karşılayabilenlere ait olmasa bile, bu küçük bir şey değildir.
Ama bu yönü bir kenara bırakalım. Geriye, bütün bu “teşvik sistemi”, tabiri caizse, yılın başında açıklanan ve mayıs ayında yürürlüğe girecek olan kalıyor. Yani soruların en banal olanı kendiliğinden geliyor. Yani bu dönemde birisi elektrikli araba almayı düşünse teşviklerin gelmesini mi beklerdi yoksa yine de alır mıydı?
Cevap hayır, inşaatçıların devlet ikramiyelerini beklerken uygulamak zorunda kaldıkları ağır indirimlere rağmen “almazdı”.
Kanıt? Bir kez daha rakamlara yansıdı: İtalya'da elektrikli araç satışları ilk çeyrekte yüzde 19,2 düştü ve payı yüzde 2,9 ile Avrupa'nın en düşük seviyesine geriledi.