Dine daha sonradan dâhil olan uygulamaların ortadan kaldırılıp dini birinci sahih haline döndürme ameliyesi olarak tanımlanan tecdîd sorununu farklı boyutlarıyla ele alan bu çalışmanın birinci kısmında tarih boyunca müceddid politikler olarak takdim edilen devlet liderlerinin hangi özelliklerinin bu vasıfla anılmalarını sağladığı problemi incelenmektedir. İkinci kısımda sıkıntının Osmanlı hanedanıyla ilgisi kurulmaktadır. Osmanlı müelliflerinin kullanmasında “siyasi tecdîd” daha çok sultanlarla ilgili bir kavram olup “devleti kurmak/kurtarmak”, “İslâm siyasi birliğini kurmak”, “dine hizmet ve dini tecdîd”, “Müslüman dünyanın hamisi olmak”, “tüm İslam âleminin en üstün ve legal sultanı olmanın ifadesi” olarak karşımıza çıkmaktadır. Kavramın “devlet içi nizamı sağlamak/isyanları bastırmak” ile “yolunda gitmeyen tüm devlet işlerini çekip toparlamaları” hasebiyle sultan dışı devlet erkeklerinın tavsifinde kullanıldığı da görülmektedir. Son olarak kavram “siyasi iktidara muhalefet aracı” olarak da devreye girmekte, bu biçimdece çok farklı boyutlarıyla literatürde karşılık bulmaktadır.
İslâm Medeniyeti Araştırmaları dizisinden yeni kitap: Siyasi Tecdîd ve Osmanlılar
- Konuyu başlatan Yunus
- Başlangıç tarihi