HaberTürk müellifi Fatih Altaylı, geçen hafta birkaç gün deneyimlediği Mercedes’in yeni arabası olan EQS’iyi anlattı. Altaylı, “Metaverse periyodunun arabası bu biçimde bir şey olmalıydı ve olmuştu” görüşünü söz etti.
“EQC, EQV, EQC ve EQB üzere içten yanmalı modellerin elektrikli motorlu hale getirilmiş olanlarıydı daha doğrusu aslına bakarsanız mevcut olan yapıların elektrikliye çevrilmiş haliydi. Bu açıdan bakıldığında da benim için hayal kırıklığı idi ve Mercedes üzere bir marka açısından olumlu bir tablo yaratmıyordu. Bu yüzden de benim için elektrikli arabalarda dünyanın en düzgünü Tesla, Avrupa’nın en yeterlisi ise Porsche idi. Öbürleri geriden geliyordu. Muhtemelen bu fikrimi bildikleri için Sevgili Şükrü Bekdikhan, EQS’i Türkiye’de birinci vakit içinderda benim denememi rica etti. Kelam konusu olan araba dünyasındaki bir yenilik olunca elbette ki, kıramazdım” diyen Altaylı, izlenim ve tecrübelerini özetlemek gerekirse şöyleki aktardı:
“Bir S Classe’den daha fazlaca AMG GT4’ü andıran, pek sportif bir hali vardı. Lakin ondan daha gösterişli duruyordu. S Classe’den daha uzundu. Az buz değil 3,7 mm daha uzun, 9 milimetre daha yüksekti. 28 milimetre daha dardı lakin aks aralığı 106 mm daha fazla olduğu için arabanın ortasındaki alan epeyce fazlaca daha genişti ve ortadan bir şaft mili geçmediği için içerisi dayanılmaz bir ferahlık sunuyordu. Aerodinamik verimliliği şimdiye kadar hiç bir arabada görmediğim biçimde 0,20 cd idi. Olağan bunda öndeki alışıldık Mercedes ızgarasının ve hava girişlerinin yerinde siyah bir panel olması da etkendi.
Meraktan bagajı da açınca doğrusu gözlerime inanamadım. Bu derece büyük bir hacim sunan bagajı 1970’lerin devasa Amerikan arabalarından, Lincoln ve Cadillac’larından beri görmemiştim. Bagaj Mercedes S sınıfı araçların bagajından bile 60 litre daha fazla hacim sunuyordu. EQS’e özel olarak tasarlanmış jantlar ise şimdiye kadar gördüğüm hiç bir janta benzemiyordu. Araba dışardan çok cazip, klasik çizgilerinden ödün vermeden yenilikçi bir manzaraya sahipti.
İçi ise dışardan birinci bakışta bildik S sınıfını andırsa da, bilhassa şimdi hiç bir butonun olmadığı dashboard ve orta konsol ile farklı bir cins yaratık olduğunu göstermeye çalışıyordu. Arabanın içine girince, hakikaten kendimi fazlaca fakat hayli âlâ hissettim. Açık renk döşeme ve minimalist iç tasarım güya İskandinav bir iç mimarın elinden çıkmış üzereydi. Çok şık ve çağdaş görünen koltuklar, orta konsolun üzerinde kapaklı bir göz, onun altındaki boşlukta fazladan saklama alanları. Ortada uzunluktan boya uzanan siyahlık ise ben arabanın çalıştırma düğmesine basınca birden teğe aydınlandı ve uzunluktan boya 140 santimlik üç bölünmüş dev bir led ekran ortaya çıktı.
Benim önümde şahsileştirilebilir klasik göstergeler, ortada Tesla’ları andıran büyük dev bir ekran ve üzerinde arabanın tüm bilgileri ve denetimleri ve yolcu koltuğunun önünde bir daha yolcuya arabanın bilgilerin bakılırsabileceği yahut isteğine göre öbür işlerde kullanabileceği büyükçe bir ekran. Porsche Taycan’da gördüğümüz yapının daha büyük hali ve daha şık hali. Üzerindeki dokunmatik buton ve sensörlerle tüm bunları kumanda etmenizi sağlayacak bir direksiyon ve direksiyonun sağında Mercedes’in alışıldık vites kolu, solunda ise sinyal ve silecek kolu. Ve bir elektrikli arabada görülmedik biçimde direksiyonun sağında ve solunda otomatik vitesli araçlardan gördüğümüz vites küçültme ve büyütme padleri. Elektrikli arabada ne alaka ise!
Allah biliyor ya, hala akaryakıtlı motor ve mümkün olduğunca az elektronik seven benim üzere bir klasikçi için sıra dışı derecede çağdaş, ömrüm boyunca yetişemeyeceğimi düşündüğüm kadar ilerici bir hali vardı. Birinci hissiyatım ‘Ben kim, bu kadar teknolojiyi kullanabilmek kim’ oldu.”
“EQC, EQV, EQC ve EQB üzere içten yanmalı modellerin elektrikli motorlu hale getirilmiş olanlarıydı daha doğrusu aslına bakarsanız mevcut olan yapıların elektrikliye çevrilmiş haliydi. Bu açıdan bakıldığında da benim için hayal kırıklığı idi ve Mercedes üzere bir marka açısından olumlu bir tablo yaratmıyordu. Bu yüzden de benim için elektrikli arabalarda dünyanın en düzgünü Tesla, Avrupa’nın en yeterlisi ise Porsche idi. Öbürleri geriden geliyordu. Muhtemelen bu fikrimi bildikleri için Sevgili Şükrü Bekdikhan, EQS’i Türkiye’de birinci vakit içinderda benim denememi rica etti. Kelam konusu olan araba dünyasındaki bir yenilik olunca elbette ki, kıramazdım” diyen Altaylı, izlenim ve tecrübelerini özetlemek gerekirse şöyleki aktardı:
“Bir S Classe’den daha fazlaca AMG GT4’ü andıran, pek sportif bir hali vardı. Lakin ondan daha gösterişli duruyordu. S Classe’den daha uzundu. Az buz değil 3,7 mm daha uzun, 9 milimetre daha yüksekti. 28 milimetre daha dardı lakin aks aralığı 106 mm daha fazla olduğu için arabanın ortasındaki alan epeyce fazlaca daha genişti ve ortadan bir şaft mili geçmediği için içerisi dayanılmaz bir ferahlık sunuyordu. Aerodinamik verimliliği şimdiye kadar hiç bir arabada görmediğim biçimde 0,20 cd idi. Olağan bunda öndeki alışıldık Mercedes ızgarasının ve hava girişlerinin yerinde siyah bir panel olması da etkendi.
Meraktan bagajı da açınca doğrusu gözlerime inanamadım. Bu derece büyük bir hacim sunan bagajı 1970’lerin devasa Amerikan arabalarından, Lincoln ve Cadillac’larından beri görmemiştim. Bagaj Mercedes S sınıfı araçların bagajından bile 60 litre daha fazla hacim sunuyordu. EQS’e özel olarak tasarlanmış jantlar ise şimdiye kadar gördüğüm hiç bir janta benzemiyordu. Araba dışardan çok cazip, klasik çizgilerinden ödün vermeden yenilikçi bir manzaraya sahipti.
İçi ise dışardan birinci bakışta bildik S sınıfını andırsa da, bilhassa şimdi hiç bir butonun olmadığı dashboard ve orta konsol ile farklı bir cins yaratık olduğunu göstermeye çalışıyordu. Arabanın içine girince, hakikaten kendimi fazlaca fakat hayli âlâ hissettim. Açık renk döşeme ve minimalist iç tasarım güya İskandinav bir iç mimarın elinden çıkmış üzereydi. Çok şık ve çağdaş görünen koltuklar, orta konsolun üzerinde kapaklı bir göz, onun altındaki boşlukta fazladan saklama alanları. Ortada uzunluktan boya uzanan siyahlık ise ben arabanın çalıştırma düğmesine basınca birden teğe aydınlandı ve uzunluktan boya 140 santimlik üç bölünmüş dev bir led ekran ortaya çıktı.
Benim önümde şahsileştirilebilir klasik göstergeler, ortada Tesla’ları andıran büyük dev bir ekran ve üzerinde arabanın tüm bilgileri ve denetimleri ve yolcu koltuğunun önünde bir daha yolcuya arabanın bilgilerin bakılırsabileceği yahut isteğine göre öbür işlerde kullanabileceği büyükçe bir ekran. Porsche Taycan’da gördüğümüz yapının daha büyük hali ve daha şık hali. Üzerindeki dokunmatik buton ve sensörlerle tüm bunları kumanda etmenizi sağlayacak bir direksiyon ve direksiyonun sağında Mercedes’in alışıldık vites kolu, solunda ise sinyal ve silecek kolu. Ve bir elektrikli arabada görülmedik biçimde direksiyonun sağında ve solunda otomatik vitesli araçlardan gördüğümüz vites küçültme ve büyütme padleri. Elektrikli arabada ne alaka ise!
Allah biliyor ya, hala akaryakıtlı motor ve mümkün olduğunca az elektronik seven benim üzere bir klasikçi için sıra dışı derecede çağdaş, ömrüm boyunca yetişemeyeceğimi düşündüğüm kadar ilerici bir hali vardı. Birinci hissiyatım ‘Ben kim, bu kadar teknolojiyi kullanabilmek kim’ oldu.”