BİLGEHAN UÇAK
Bahçeşehir Basketbol’a dair bu köşede yazdığım birinci yazıda “Bu dönem Europa Cup’ın en büyük şampiyonluk adaylarından biri” demiştim. Beklediğim oldu, deplasmandan daha sonra çarşamba günü kendi konutunda de Leiden’ı mağlup eden Bahçeşehir, Avrupa’da finale yükseldi.
Artık bu maça dair oturup beylik bir yazı yazabilirim. Yok Jamar Jones’un beş üçlük isabeti, Kartal Özmızrak’ın harikulade oyunu, yok Langston Hall dışında forma giyen on oyuncunun da olumlu katkı vermesi, Dekker’ın skorerliği, Solomon’un gücü, Berkay’ın keskin şutları… Ben salonda gördüğüm daha öbür bir şeyi anlatmak istiyorum.
Ülker Arena’nın koltukları bir tek boşluk kalmamacasına dolmuştu. Dolduranlar kim? Bahçeşehirliler. Her yaştan öğrencisi, mezunu, öğretmeni, velisi, çalışanı… Bir şenliğe gelir üzereydiler.
Kulübün maskotu ve dansçı kızları tribünleri coşturuyor. Enteresan olan, anonsçunun hem de Bahçeşehir Koleji’nde drama öğretmeni olması! daha sonradan fark ettim, her şeyi kendi özkaynağıyla yapıyor Bahçeşehir. Tamam bunu kimsenin izlemeyeceği kıytırık bir lig maçında yapabilirsiniz tahminen lakin bir Avrupa maçında, üstelik tezli bir yarı finalin rövanşında, şayet siz devre içinde kendi gencecik öğrencilerinizin gösterisini dünyaya izletiyorsanız, işte bu değişik bir düzey. Zira en nihayetinde bu dönem kıymetli değil. Yani, natürel ki epey kıymetli, kupanın bir kulbundan tutmuşken niye almayasın fakat gelgeç bir muvaffakiyet peşinde değil Bahçeşehir, bakılırsabildiğim kadarıyla daha kalıcı bir şey yapmak, “kulüp kültürü” yerleştirmek istiyorlar. Kocaeli şubesinden kalabalık bir küme öğrenci, devre içinde çağdaşlıkla geleneği harmanlayan harika bir dans gösterisi yaptılar. Yapamayabilirlerdi de. Heyecandan unutabilir, düşebilirler, olmadık işler başlarına gelebilirdi. Fakat kurum o çocuklara güvenmiş, sahneyi onlara bırakmış. Sahneye koşarken gözleri ışıldıyor çocukların, hissediyorsunuz. Profesyonel oyuncular ile amatör öğrencilerin beraberliğinden tribünlere de yayılan fevkalade bir sinerji doğuyor. İşte başarıyı getiren de öbür bir şey değil.
Olur mu olur, final maçında işler yolunda gitmez, kupa bu yıllık kaybedilir. Çok da değerli değil. Bahçeşehir hakikat yolda zira. Kupadan daha kıymetli olan “kimliği” kazanmaya çalışıyorlar. Şayet bu biçimde devam edebilirlerse, on sene daha sonra Avrupa’da pek örneği olmayan bir “kolej takımı” goreceğiz.
Yanımdan geçen biri “tarihimizin en dolu tribünü!” dedi. Bahçeşehir’in kuruluşu, daha dün. Fakat öylesine benimsetmiş ki o beşerler birlikte başlattıkları bir ortak tarihin paydaşları üzere görüyorlar kendilerini. Bu kadar kısa vakitte bu aidiyet hissini -“kulüpçülüğü”- oluşturmak fazlaca büyük bir muvaffakiyet.
Yakın periyot basketbol tarihinin en büyük kadrolarından Ülker’in hiç bir vakit bu biçimde sevdalısı olmadı, Efes’in gerisinde onlarca yıllık yatırım var, fakat yenilerde oluyor. Ben Tofaş’ın altyapısında oynadım, Tofaşlıyım. Lakin ne oldu şampiyonluklara ambargo koyan Tofaş’a? Alttan gelen bir dayanak olmadığı için işveren elini çekince tuzparça oluverdi.
Bahçeşehir, daha evvel hiç denenmemiş bir şey deniyor. Bakın, bu maça Bahçeşehir berbat başlayabilirdi, devreye farklı geride girebilirdi, hudutlar alabildiğine gergin olabilidi. Ancak bir şey fark etmeyecekti, devre içinde yine Kocaeli’den gelen o kızlar ve oğlanlar çıkıp dans edeceklerdi. Zira Bahçeşehir dediğimiz kulüp maç kazanmaya endeksli “takımdan” ibaret değil; o ekip oynayacak, kimi öğrenciler dans edecek, mezunlar, veliler, başka öğrenciler, öğretmenler tribünde olacak…
Bildiğimizden öteki bir modeli gözümüzün önünde gerçekleştiriyor Bahçeşehir. Bu gayretin bütün kupalardan daha kıymetli olduğunu düşünüyorum.
Bahçeşehir Basketbol’a dair bu köşede yazdığım birinci yazıda “Bu dönem Europa Cup’ın en büyük şampiyonluk adaylarından biri” demiştim. Beklediğim oldu, deplasmandan daha sonra çarşamba günü kendi konutunda de Leiden’ı mağlup eden Bahçeşehir, Avrupa’da finale yükseldi.
Artık bu maça dair oturup beylik bir yazı yazabilirim. Yok Jamar Jones’un beş üçlük isabeti, Kartal Özmızrak’ın harikulade oyunu, yok Langston Hall dışında forma giyen on oyuncunun da olumlu katkı vermesi, Dekker’ın skorerliği, Solomon’un gücü, Berkay’ın keskin şutları… Ben salonda gördüğüm daha öbür bir şeyi anlatmak istiyorum.
Ülker Arena’nın koltukları bir tek boşluk kalmamacasına dolmuştu. Dolduranlar kim? Bahçeşehirliler. Her yaştan öğrencisi, mezunu, öğretmeni, velisi, çalışanı… Bir şenliğe gelir üzereydiler.
Kulübün maskotu ve dansçı kızları tribünleri coşturuyor. Enteresan olan, anonsçunun hem de Bahçeşehir Koleji’nde drama öğretmeni olması! daha sonradan fark ettim, her şeyi kendi özkaynağıyla yapıyor Bahçeşehir. Tamam bunu kimsenin izlemeyeceği kıytırık bir lig maçında yapabilirsiniz tahminen lakin bir Avrupa maçında, üstelik tezli bir yarı finalin rövanşında, şayet siz devre içinde kendi gencecik öğrencilerinizin gösterisini dünyaya izletiyorsanız, işte bu değişik bir düzey. Zira en nihayetinde bu dönem kıymetli değil. Yani, natürel ki epey kıymetli, kupanın bir kulbundan tutmuşken niye almayasın fakat gelgeç bir muvaffakiyet peşinde değil Bahçeşehir, bakılırsabildiğim kadarıyla daha kalıcı bir şey yapmak, “kulüp kültürü” yerleştirmek istiyorlar. Kocaeli şubesinden kalabalık bir küme öğrenci, devre içinde çağdaşlıkla geleneği harmanlayan harika bir dans gösterisi yaptılar. Yapamayabilirlerdi de. Heyecandan unutabilir, düşebilirler, olmadık işler başlarına gelebilirdi. Fakat kurum o çocuklara güvenmiş, sahneyi onlara bırakmış. Sahneye koşarken gözleri ışıldıyor çocukların, hissediyorsunuz. Profesyonel oyuncular ile amatör öğrencilerin beraberliğinden tribünlere de yayılan fevkalade bir sinerji doğuyor. İşte başarıyı getiren de öbür bir şey değil.
Olur mu olur, final maçında işler yolunda gitmez, kupa bu yıllık kaybedilir. Çok da değerli değil. Bahçeşehir hakikat yolda zira. Kupadan daha kıymetli olan “kimliği” kazanmaya çalışıyorlar. Şayet bu biçimde devam edebilirlerse, on sene daha sonra Avrupa’da pek örneği olmayan bir “kolej takımı” goreceğiz.
Yanımdan geçen biri “tarihimizin en dolu tribünü!” dedi. Bahçeşehir’in kuruluşu, daha dün. Fakat öylesine benimsetmiş ki o beşerler birlikte başlattıkları bir ortak tarihin paydaşları üzere görüyorlar kendilerini. Bu kadar kısa vakitte bu aidiyet hissini -“kulüpçülüğü”- oluşturmak fazlaca büyük bir muvaffakiyet.
Yakın periyot basketbol tarihinin en büyük kadrolarından Ülker’in hiç bir vakit bu biçimde sevdalısı olmadı, Efes’in gerisinde onlarca yıllık yatırım var, fakat yenilerde oluyor. Ben Tofaş’ın altyapısında oynadım, Tofaşlıyım. Lakin ne oldu şampiyonluklara ambargo koyan Tofaş’a? Alttan gelen bir dayanak olmadığı için işveren elini çekince tuzparça oluverdi.
Bahçeşehir, daha evvel hiç denenmemiş bir şey deniyor. Bakın, bu maça Bahçeşehir berbat başlayabilirdi, devreye farklı geride girebilirdi, hudutlar alabildiğine gergin olabilidi. Ancak bir şey fark etmeyecekti, devre içinde yine Kocaeli’den gelen o kızlar ve oğlanlar çıkıp dans edeceklerdi. Zira Bahçeşehir dediğimiz kulüp maç kazanmaya endeksli “takımdan” ibaret değil; o ekip oynayacak, kimi öğrenciler dans edecek, mezunlar, veliler, başka öğrenciler, öğretmenler tribünde olacak…
Bildiğimizden öteki bir modeli gözümüzün önünde gerçekleştiriyor Bahçeşehir. Bu gayretin bütün kupalardan daha kıymetli olduğunu düşünüyorum.