BİLGEHAN UÇAK
Bir sefer daha Barcelona deplasmanı, bir sefer daha baş başa giden bir maç sonu ve bir defa daha Anadolu Efes’in bahtı -Tofaş’ın altyapısından coach’um- sevgili Yakup [Sekizkök] abinin elinde… Eski bir oyuncusu olarak Yakup abinin epeyce başarılı olmasını istediğimi saklayamayacağım. Tahminen Fazilet Can’la mukayese edilebilirdi lakin onun ayrılmasından daha sonra sanırım Avrupa’nın en âlâ “ikinci adamı” Yakup Sekizkök. Bu yazıda Panorama yok, aslına bakarsan maçların birçok korona salgını yüzünden iptal edildi, oynayan ekiplerde da eksikler epeyce, tat vermiyor. Yalnızca bu maçın düşündürdüklerine değinmek istiyorum.
Ergin Ataman, artık bir klasik haline gelen biçimde oyundan ihraç edildi. Buraya kadar üstünde durmaya fazlaca gerek yok, atılır atılmaz onun bileceği iş, muvaffakiyet dönem sonunda ölçülür. Lakin atıldıktan daha sonra yaptığı hareketler ne kadar sevimsizdi o denli. Geçen dönem finalde Barcelona’yı yenip kupayı kazandı ya, kollarını kaldırıp “kupayı ben kazandım,” hareketi yapıyor izleyiciye. Ne gereği var bu biçimde hareketlerin? Rakip ekip seyiricisini bu biçimdesine provoke etmenin? Bunun basketbol alanında yeri var mı? Ergin Ataman, Aydın Örs’ten bu biçimde mi gördü? Ne vakit bu biçimde sıradan bir hareketi saniyelerce devam ettirdi Aydın Örs?
Ergin Ataman’ın temel sorunu hazımsızlık. Kabullenemiyor bir türlü. Senin o hareketi yaptığın grup Barcelona. Sen kimsin, Barcelona kim?
Velev ki, Ergin Ataman’ın oyundan ihraç edilişi haksız. Bu, yeniden de yapılanı haklı çıkaramaz. Dönemler boyunca Obradovic, Ergin Ataman’ı daima yendi. Büyük farklar attı. Bir tek sefer bu biçimde bir şey yaptığını gördük mü? İşte o yüzden Obradovic bir “basketbol efsanesi” oluyor, Ergin Ataman ise yalnızca başarılı bir coach. Kimsenin sevmediği, bütün motivasyonunu rakip ekip taraftarlarıyla münakaşaya girmekten sağlayan bir adam. Muvaffakiyet kısmına kimsenin bir kelam söyleyeceği yok da kaybettiği final maçı esnasında CSKA’yı destekleyen Fenerbahçe tribünlerine nasıl galiz küfürler savurduğu da hafızalarda.
Ergin Ataman, bırakın Türkiye’yi Avrupa’nın en başarılı coach’larından biri, hiç elbet. Fakat muvaffakiyetini hazmedebilmiş biri değil. Olsaydı, esasen rakiplerin de hürmet duyduğu biri olurdu. Tıpkı Aydın Örs üzere, Zeljko Obradovic üzere, Yakup Sekizkök gibi…
Evvelden, “Basketbolun Fatih Terim’i” olma yolunda koşaradım ilerliyordu Ataman. Şimdilerde onu oldukçatan geride bıraktı. Fatih Terim, Ergin Ataman’ın yanında değme salon beyefendisi kalıyor.
Basketbolda maç bittikten daha sonra antrenörlerin tokalaşması adettendir. Teamül gereği sevinçte ölçülü olması, öfkesini denetim altında tutması beklenir antrenörden. Ergin Ataman’ın gözü kendinden diğer bir şey görmüyor anlaşılan lakin bu biçimde giderse, ne kadar başarılı olursa olsun, maç sonlarında sıkacak bir el bulamayacak.
Fenerbahçe, Obradovic’in ayrılışından daha sonra en büyük yanılgıyı Fazilet Can’a bu imkânı sunmayarak yaptı bence. Futbolda rahatlıkla verilen karar, basketbolda fazlaca daha potansiyelli biri için verilmedi. Uzun vakittir Ergin Ataman’ın yardımcılığını yapan Yakup Sekizkök için de gibisi bir vaktin geldiğini düşünüyorum. Bu grup, Anadolu Efes olur ya da olmaz, artık birinci adam olmak için o adımı atmalı. Atmalı ki, basketbolda muvaffakiyet ile birlikte zarafeti, inceliği, hazmı, ahlakı, rakip kadroya saygıyı da konuşabilelim. Basketbol, yalnızca kazandığında değil, antrenöründen oyuncusuna izleyicisinden spikerine bu biçimde bedelleri içselleştiren bir kitleyle hoş zira.
Katalancası var mı bilmiyorum lakin o maç esnasında binlerce insanın “görmemişin kupası olmuş, tutmuş kulbunu koparmış,” söylemiş olduğini iddia ediyorum. Geçen gün bir daha oburu ismine utandık. EuroLeague bu hazımsızlığı hak etmiyor.
Bir sefer daha Barcelona deplasmanı, bir sefer daha baş başa giden bir maç sonu ve bir defa daha Anadolu Efes’in bahtı -Tofaş’ın altyapısından coach’um- sevgili Yakup [Sekizkök] abinin elinde… Eski bir oyuncusu olarak Yakup abinin epeyce başarılı olmasını istediğimi saklayamayacağım. Tahminen Fazilet Can’la mukayese edilebilirdi lakin onun ayrılmasından daha sonra sanırım Avrupa’nın en âlâ “ikinci adamı” Yakup Sekizkök. Bu yazıda Panorama yok, aslına bakarsan maçların birçok korona salgını yüzünden iptal edildi, oynayan ekiplerde da eksikler epeyce, tat vermiyor. Yalnızca bu maçın düşündürdüklerine değinmek istiyorum.
Ergin Ataman, artık bir klasik haline gelen biçimde oyundan ihraç edildi. Buraya kadar üstünde durmaya fazlaca gerek yok, atılır atılmaz onun bileceği iş, muvaffakiyet dönem sonunda ölçülür. Lakin atıldıktan daha sonra yaptığı hareketler ne kadar sevimsizdi o denli. Geçen dönem finalde Barcelona’yı yenip kupayı kazandı ya, kollarını kaldırıp “kupayı ben kazandım,” hareketi yapıyor izleyiciye. Ne gereği var bu biçimde hareketlerin? Rakip ekip seyiricisini bu biçimdesine provoke etmenin? Bunun basketbol alanında yeri var mı? Ergin Ataman, Aydın Örs’ten bu biçimde mi gördü? Ne vakit bu biçimde sıradan bir hareketi saniyelerce devam ettirdi Aydın Örs?
Ergin Ataman’ın temel sorunu hazımsızlık. Kabullenemiyor bir türlü. Senin o hareketi yaptığın grup Barcelona. Sen kimsin, Barcelona kim?
Velev ki, Ergin Ataman’ın oyundan ihraç edilişi haksız. Bu, yeniden de yapılanı haklı çıkaramaz. Dönemler boyunca Obradovic, Ergin Ataman’ı daima yendi. Büyük farklar attı. Bir tek sefer bu biçimde bir şey yaptığını gördük mü? İşte o yüzden Obradovic bir “basketbol efsanesi” oluyor, Ergin Ataman ise yalnızca başarılı bir coach. Kimsenin sevmediği, bütün motivasyonunu rakip ekip taraftarlarıyla münakaşaya girmekten sağlayan bir adam. Muvaffakiyet kısmına kimsenin bir kelam söyleyeceği yok da kaybettiği final maçı esnasında CSKA’yı destekleyen Fenerbahçe tribünlerine nasıl galiz küfürler savurduğu da hafızalarda.
Ergin Ataman, bırakın Türkiye’yi Avrupa’nın en başarılı coach’larından biri, hiç elbet. Fakat muvaffakiyetini hazmedebilmiş biri değil. Olsaydı, esasen rakiplerin de hürmet duyduğu biri olurdu. Tıpkı Aydın Örs üzere, Zeljko Obradovic üzere, Yakup Sekizkök gibi…
Evvelden, “Basketbolun Fatih Terim’i” olma yolunda koşaradım ilerliyordu Ataman. Şimdilerde onu oldukçatan geride bıraktı. Fatih Terim, Ergin Ataman’ın yanında değme salon beyefendisi kalıyor.
Basketbolda maç bittikten daha sonra antrenörlerin tokalaşması adettendir. Teamül gereği sevinçte ölçülü olması, öfkesini denetim altında tutması beklenir antrenörden. Ergin Ataman’ın gözü kendinden diğer bir şey görmüyor anlaşılan lakin bu biçimde giderse, ne kadar başarılı olursa olsun, maç sonlarında sıkacak bir el bulamayacak.
Fenerbahçe, Obradovic’in ayrılışından daha sonra en büyük yanılgıyı Fazilet Can’a bu imkânı sunmayarak yaptı bence. Futbolda rahatlıkla verilen karar, basketbolda fazlaca daha potansiyelli biri için verilmedi. Uzun vakittir Ergin Ataman’ın yardımcılığını yapan Yakup Sekizkök için de gibisi bir vaktin geldiğini düşünüyorum. Bu grup, Anadolu Efes olur ya da olmaz, artık birinci adam olmak için o adımı atmalı. Atmalı ki, basketbolda muvaffakiyet ile birlikte zarafeti, inceliği, hazmı, ahlakı, rakip kadroya saygıyı da konuşabilelim. Basketbol, yalnızca kazandığında değil, antrenöründen oyuncusuna izleyicisinden spikerine bu biçimde bedelleri içselleştiren bir kitleyle hoş zira.
Katalancası var mı bilmiyorum lakin o maç esnasında binlerce insanın “görmemişin kupası olmuş, tutmuş kulbunu koparmış,” söylemiş olduğini iddia ediyorum. Geçen gün bir daha oburu ismine utandık. EuroLeague bu hazımsızlığı hak etmiyor.